ეკოტურიზმი განისაზღვრება, როგორც პასუხისმგებელი მოგზაურობა და უნიკალური ბუნებისა და კულტურის ზონების შესწავლა, ბუნებრივი ბიომრავალფეროვნების შენარჩუნებისა და ადგილობრივი მოსახლეობის სოციალურ-ეკონომიკური კეთილდღეობის გაუმჯობესების პირობით.
სატრანსპორტო და ინფორმაციული ტექნოლოგიების განვითარებასთან ერთად დედამიწაზე ნაკლები ადგილია, რომლებიც მიზანმიმართული მოგზაურებისთვის მიუწვდომელია. ამავდროულად, უფრო და უფრო მეტი ადამიანი ფიქრობს შესაძლებლობა შეისწავლოს სამყარო, მისი ყველაზე შორეული კუთხეები, შეამციროს მათი გავლენის დონე და შემოჭრის შედეგები. ეკოტურიზმი გაჩნდა, როგორც დროული რეაგირება მოსახლეობის ეკოლოგიურად ორიენტირებული სეგმენტის მზარდ თვითშეგნებასა და საჭიროებებზე.
ეკოტურიზმის კონცეფცია გულისხმობს ბუნების დაცვისა და შენარჩუნების ინტერესების პრიორიტეტს, განსაკუთრებით გლობალიზაციისა და სხვადასხვა ქვეყანაში ტურიზმის ბიზნესის გააქტიურების ფონზე და აქვს მრავალი მახასიათებელი.
- მინიმალური ზემოქმედება ბუნებრივ გარემოზე, ტრანსპორტის გამოყენება, რომელიც აკმაყოფილებს ეკოტურიზმის სტანდარტებს - ველოსიპედები, არამამოძრავებელი კატარღები, დაბინძურებული საწვავის თავიდან აცილება
- მასპინძელი ქვეყნის კულტურისა და ბუნების პატივისცემა, ადგილობრივი გარემოსდაცვითი ორგანიზაციების მხარდაჭერა
- ადგილობრივი თემებისთვის შეღავათების არსებობა და მათი სავალდებულო მონაწილეობა გადაწყვეტილების მიღებაში
- საგანმანათლებლო ასპექტის არსებობა და ეკოლოგიური კულტურის ზრდა, როგორც მოგზაურთათვის, ასევე ადგილობრივი მოსახლეობისთვის
ეკოლოგიურად მგრძნობიარე ბუნებრივ ადგილებში ტურიზმის განვითარებამ ჯანსაღი დაგეგმვისა და მენეჯმენტის გარეშე შეიძლება საფრთხე შეუქმნას ეკოსისტემებისა და ადგილობრივი კულტურის მთლიანობას. ვიზიტორთა რაოდენობის ზრდა უცვლელად იწვევს გარემოს შესამჩნევად დეგრადაციას. ეროვნული პარკები, ნაკრძალები და სხვა დაცული ტერიტორიები იდეალური ადგილებია ეკოტურიზმისთვის, მაგრამ თავად იდეის პრინციპების განხორციელება მოითხოვს მკაფიო ბალანსს მოგებასა და კონსერვაციას შორის, ორგანიზატორების პირად სარგებელსა და საზოგადოებრივ სარგებელს შორის.
